Αντί... προλόγου 

Της Ειρήνης Λάζαρη 

Ο ρόλος της «κλασικής» καθηγήτριας που γράφει στον πίνακα, αναθέτει σωρηδόν εργασίες και «πετάει» εκτός τάξης ανυπάκουους μαθητές, διόλου μου «ταίριαζε». Μιλώντας «χωρίς φόβο... αλλά με πάθος», ομολογώ ότι ποτέ δεν είχε περάσει από το μυαλό μου ότι θα μπορούσα να ασχοληθώ με την εκπαίδευση. Η δημοσιογραφία, άλλωστε, είχε μπει στην ζωή μου -και πρωτίστως στην καρδιά μου- από την ηλικία των 11 ετών, όταν με περίσσιο θάρρος (ίσως και θράσος), ανακοίνωσα στην οικογένειά μου, πως όταν θα μεγαλώσω θα γίνω δημοσιογράφος. Φανταστείτε ένα -κατά τα άλλα- γλυκό κοριτσάκι, με το διαχρονικό καρέ μαλλί και τις αφέλειες, να διατείνεται μάλιστα ότι θα εργαστεί ως αθλητική δημοσιογράφος στο ραδιόφωνο και συγχρόνως θα κάνει το ρεπορτάζ μεγάλων ομάδων, τις οποίες θα ακολουθεί στο εξωτερικό, καταγράφοντας τις επιτυχίες τους σε ευρωπαϊκό επίπεδο...

Χωρίς να θέλω να κάνω απολογισμό καριέρας -εξάλλου δε με πήραν και τα χρόνια- σε ικανοποιητικό βαθμό πέτυχα τον στόχο μου. Ωστόσο, «little did I know what fate had in store for me» -που λένε και οι Άγγλοι ακόμα και στη μετά «Brexit» εποχή. Κάπως, κάπου, κάποτε ο δρόμος του δημοσιογραφικού λειτουργήματος -και όχι επαγγέλματος- ένας δρόμος που σε καμία περίπτωση δεν είναι στρωμένος με... ροδοπέταλα, με έφερε μπροστά στην «πόρτα» των Δημοσιών ΙΕΚ. Και να' μαι εκπαιδεύτρια στους ανερχόμενους δημοσιογράφους, περίπου δέκα χρόνια μετά την απόκτηση του δικού μου πτυχίου από τη σχολή Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

Επειδή πιθανώς σας κούρασα με τα δικά μου, είναι ώρα να μπω στο θέμα και στον ουσιαστικό λόγο συγγραφής αυτού του κειμένου. Το blog και τα θέματα που διαβάζετε είναι δημιούργημα και ιδιοκτησία πνευματική των εκπαιδευόμενων του τμήματος Δημοσιογραφίας του ΔΙΕΚ Αχαρνών. Των δημοσιογράφων που χωρίς το συνοδευτικό «εκπαιδευόμενοι» θα στελεχώσουν από... αύριο τα ΜΜΕ και των άνθρωπων εκείνων για τους οποίους θα αισθάνομαι υπερήφανη που στάθηκα απέναντι και δίπλα τους ως εκπαιδεύτρια, αλλά κυρίως ως... εκπαιδευόμενή τους.

Θα κλείσω με ένα μήνυμα προς όλους τους εκπαιδευτές και εκπαιδευτικούς, δανειζόμενη τα λόγια του αγαπημένου μου, σπουδαίου λογοτέχνη Νίκου Καζαντζάκη:

«Ο ιδανικός δάσκαλος είναι εκείνος που γίνεται γέφυρα

για να περάσει αντίπερα ο μαθητής του κι όταν πια

του έχει διευκολύνει το πέρασμα, αφήνεται χαρούμενα

να γκρεμιστεί, ενθαρρύνοντας τον μαθητή του

να φτιάξει δικές του γέφυρες»!