Σωκράτης Ρωμανίδης: ''Το θέατρο για μένα είναι ζωή, είναι οξυγόνο''

-Ποιο ήταν το ερέθισμα σου που σε έστρεψε στην ηθοποιία;

-Τι σημαίνει θέατρο για εσένα;

Το θέατρο για μένα είναι ζωή, είναι οξυγόνο. Είναι για μένα η πηγή της
δύναμης μου. Αναζωογονούμαι κάθε φορά και ξεδίνω μετα απο κάθε πρόβα και φυσικά αφού λάβω την ανταμοιβή μου, το χειροκρότημα των θεατών. Το σημαντικότερο απ όλα που είναι και ένας λόγος που συνηδειτοποιώ κάθε φορά οτι είμαι φτιαγμενος για αυτό είναι ότι δεν το αντιμετωπίζω ως δουλειά με την καλή έννοια' εννοώ ότι δεν λειτουργώ διεκπεραιωτικά αλλα γίνομαι τελείως ανιδιοτελής.

-Αυτήν την περίοδο συμμετέχεις στην παιδική παράσταση ''Το πηγάδι των ευχών'' στο θέατρο Αλκμήνη. Πες μου λίγα λόγια για το έργο και τον ρόλο σου.

Το πηγαδι των ευχών είναι μια διαδραστική παράσταση για μικρούς και μεγάλους που έχει σαν κεντρικό της θέμα την αλήθεια. Κάτι που στη σημερινή εποχή καταντάει ζητούμενο. Βρίσκουμε τον Πητερ Παν, την Άριελ,
την Χιονάτη και τον Πινόκιο μετά τις κλασσικές τους ιστορίες σε ένα μαγικό πηγάδι μέσα στο κέντρο ενός πυκνού δάσους. Και οι τέσσερις οδηγήθηκαν εκεί λόγω κάποιου ψέμματος που είπαν και η κατάσταση τα έφερε
έτσι ώστε το πρόβλημα τους να λύνεται μόνο με μία ευχη, την οποία μπορούν να πραγματοποιήσουν μόνο στο συγκεκριμένο πηγάδι.

-Ποιο είναι το μήνυμα που θέλετε να περάσετε στο κοινό σας;

Το βασικό μύνημα που θέλουμε να περάσουμε στο κοινό μας είναι ότι όποιες και αν είναι οι συνθήκες πάντα υπάρχει ενναλακτική επιλογή απο το να καταφύγουμε στο ψέμα. Θέλουμε να μεταδωσουμε κυρίως στα
παιδιά αλλα και στους γονείς μέσα απο τους ήρωες οι οποίοι τιμωρούνται κατα κάποιο τρόπο απο τις λανθασμένες επιλογές τους. Όμως με καλή θέληση και επιμονή πάντα καταφέρνουμε να διορθώσουμε τις αποφάσεις που μας έφεραν στην κατάσταση που είμαστε. 

-Ποια είναι τα συναισθήματα, που σου ξυπνούν, όταν σε δύσκολες εποχές οι γονείς φροντίζουν να παρακολουθούν τα παιδιά τους θέατρο; Τι προσφέρει στην οικογένεια το καλό παιδικό θέατρο; 

Το παιδικό θέατρο μπορεί να μοιάζει οτι μεταφέρει απλά μυνήματα όπως η αγάπη, η καλοσύνη ή η αλήθεια που τα θεωρούμε αυτονόητα όμως στην καθημερινότητα μας τα προσπερνάμε θεωρόντας τα δεδομένα, κι εκεί
είναι που έρχεται το θέατρο να λειτουργήσει ώς ένα εσωτερικό ξυπνητήρι και να μας θυμίσει ξανά τη σημαντικότητα τους. Εκτός λοιπόν απο τα παιδία και οι γόνεις ξαναθυμούνται και εν συνεχεία θα έλεγα ότι γίνονται
καλύτερα άνθρωποι και μετα και γονείς, γιατί ο ρόλος τους είναι μεταδώσουν στα παιδία τους αυτές τις αξίες οι οποίες δεν μπορόυν να αποκτηθούν με όλα τα λεφτά του κόσμου.
Είναι ανεκτίμητης αξίας τα παιδιά στις μέρες μας να παρακολουθούν θέατρο, δηλαδή μια μικρογραφία της κοινωνίας και το πως να λειτουργούν μεσα σε αυτή, διπλό λοιπόν το κέρδος.

-Τι θυμάσαι από το πρώτο σου τηλεοπτικό γύρισμα; Μπορείς να μας μεταφέρεις τι ένιωθες εκείνη την ημέρα;

Άγχος, άγχος και πάλι άγχος. Είχα κατακλυστεί απο τόσες σκέψεις εκείνη τη στιγμή που πραγματικά δεν καταλάβαινα τι γινόταν γύρω μου.Τα πράγματα στα γυρίσματα είναι πολύ απαιτητικά και ο χρόνος είναι πολύ περιορισμένος. Κάθε λεπτό που περνάει είναι πολύτιμο, έτσι λοιπόν η ταχύτητα μετράει πολύ. Στο πρώτο γύρισμα λοιπόν που συγκεκριμένα ήταν στο Mega στη 'Μοντέρνα Οικογένεια' είχα λάβει τις ατάκες μου μια μέρα πριν και πήγα χαλαρά στο στούντιο. Μόλις έφτασα είδα γύρω μου ανθρώπους να τρέχουν πανικόβλητοι γυρω μου κι ο καθένας είχε μια αρμοδιότητα, πέρασα λοιπόν απο τον ενδυματολόγο και το make up και πήρα θέση στην κάμερα.
Αυτό που θυμάμαι πολύ έντονα είναι μια έκρηξη αδερναλίνης που δεν περιγράφεται με λόγια, ειδικά όταν ακούς το περιβόητο 3,2,1 κορυφώνεται. Περασαν απο το μυαλό μου πολλές σκέψεις του τύπου 'τι να κάνω τα χέρια μου όταν λέω τα λόγια ή αν ξεχάσω κάποια ατάκα κλπ. Εύλογες απορίες κάθε νέου ηθοποιού που εδώ έρχεται η δραματική σχολή να λειτουργήσει ώς
τη σωτήρια λύση που μου έδωσε απαντήσεις σε όλες τις απορίες μου. 

-Ποια είναι η καλύτερη συμβουλή που σου έχουν δώσει σε σχέση με την υποκριτική;

Πριν 2 χρόνια είχα παρακολουθήσει μια παράσταση στην Αθήνα με γνωστούς ηθοποιούς. Μετα το πέρας της παράστασης και ώς μαθήτης ακόμα στη δραματική σχολή πήγα να μιλήσω με τους ηθοποιούς, όπου ενας απο αυτούς μου είπε χαρακτηριστικά ''ο ηθοποιός πρέπει να ξεκινήσει απο πολύ χαμηλάτα όπλα του πρέπει να ναι το ταλέντο και η μετριοπάθεια του''. Διαβάζοντας την ερώτηση μου ήρθα ακαριαία η απάντηση που πραγματικά θα την κρατάω μέσα μου διότι συμβαδίζει απόλυτα με τις απόψεις μου.

-Πως φαντάζεσαι τον εαυτό σου καλλιτεχνικά σε μερικά χρόνια;

Ο χώρος μας είναι δύσκολος απ όλες τις απόψεις, κανείς δεν μπορεί να ξέρεις τι του ξημερώνει στην κυριολεξία. Θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό που σε τέτοιες εποχές εχω την ευλογία να κάνω αυτό που αγαπώ και να αμοίβομαι απο αυτο, ψυχολογικά και οικονομικά. Με φαντάζομαι δημιουργικό και όλα τα άλλα θα έρθουν, είμαι απο τους ανθρώπους που δεν το βάζει
κάτω εύκολα, και μέχρι τώρα έχω δικαιωθεί και αυτό έχω σκοπό να κάνω και μελλοντικά. Άλλωστε όπως λέει και η παροιμία 'Ο επιμένων νικά'.

-Ποια είναι τα επόμενα σου βήματα;

Τον Ιούνιο θα βρίσκομαι στο φεστιβάλ του Επι Κολωνώ με την παράσταση 'Απόγονοι του Οιδίποδα', επίσης έχουμε ξεκινήσει περιόδεια με το πηγάδι των ευχών σε Ελλάδα και Κύπρο, τέλος είμαι σε συζητήσεις για μια νέα παράσταση απο Σεπτέμβριο για την οποία θα μπορώ να ανακοινώσω
περισσότερες πληροφορίες ωσ ονούπω.

-Αν μπορούσε να πραγματοποιηθεί μια ευχή σου, ποια θα ήταν αυτή;

Να υπάρχει ειρήνη σε όλο τον κόσμο, λυπούμαι με αυτα που βλέπω και διαβάζω καθημερινά να συμβαίνουν σε ανθρώπους, και το πιο λυπηρό είναι οτι γίνεται απο το ίδιο μας το είδος.